Vreemde vogels
Het bezit van een verrekijker is wat mij betreft een onmisbaar element in de definitie van ‘vogelaar’. Ik ben naar eigen definitie daarom geen vogelaar. Wel ben ik in het bezit van een bovengemiddelde belangstelling voor de gevederden. Niet vreemd natuurlijk, want veel pleit voor ze. Allereerst is het een knap clubje. Het kleuren- en vormenspektakel is een lust voor het oog. De visuele kwaliteiten worden daarnaast nog aangevuld met wat zich ophoudt tussen: aangename zang en verrukkelijke vocalen. Elke boswandeling biedt mij dan ook een nieuw en verfrissend concert voor de ziel. Nooit hetzelfde en altijd ‘uplifting’.
Dit is al ruim voldoende om van vogels te houden, maar aan die kwaliteiten voegt deze aimabele diersoort er nog eentje toe. Een ontmoeting met bepaalde soorten kan namelijk heel leerzaam zijn, óók voor ondernemers, en de geleerde lessen zijn bovendien buiten het bos toepasbaar. Er zou dus zomaar commercieel succes kunnen voortvloeien uit regelmatige natuurwandelingen.
Toen ik naar de aangewezen boom keek was ik stomverbaasd
De Utrechtse heuvelrug ligt letterlijk bij mij om de hoek en die bevoorrechte positionering maakt het makkelijk er regelmatig te wandelen. Ook tussen de buien door, op een (te) frisse voorjaarsochtend in april. Wat ik niet kon vermoeden was dat onze bijzondere ontmoeting juist op dit type ochtend het meest kansrijk is. Ik was met mijn vijfjarig zoontje op pad en hij draagt al wat ornithologische bagage in zijn levenstasje rond. Wat ik óók al niet kon vermoeden was dat juist hij dé ontdekking van mijn leven zou doen.
Seconden nadat ik een bosvogel geluid hoorde dat anders klonk dan alles wat ik kende, greep mijn zoontje mij bij mijn arm. “Papa, dáár … een specht! Een grote bonte.” Nu klopte veel van wat hij me meedeelde, maar niet alles. En soms is dat een geluk, zoals nu bleek. Want toen ik naar de aangewezen boom keek was ik stomverbaasd. Daar zat hij echt, vogelaars zien hem soms hun hele leven niet: de zwarte specht!
Les 1: degene met de meeste kennis doet lang niet altijd de waardevolste ontdekkingen
Voor wie weinig met vliegende verenpracht heeft: de zwarte specht is de grootste Europese specht en een zeer zeldzame verschijning. Hij heeft namelijk een eigenschap die meer vogels, en zeker ook spechten, bezitten: hij kan zich erg goed verstoppen. Maar deze was betrapt door mijn zoontje. Naast de trots die in mij opwelde was er ook verbazing over de gulheid van het dier. In plaats van direct weg te vliegen bleef hij tegen de stam geplakt ons aankijken. Ik gaf mijn troonopvolger vervolgens een snelle en fluisterende vogelspot-les: niet praten en NOOIT bewegen!
De zwarte specht liet zich van de stam vallen om op de grond aan de voet van de boom wat tussen de bladeren te pikken. Zodoende konden wij zijn prachtige rode petje bewonderen, des te fraaier omdat elke vierkante centimeter specht daaronder pikzwart is. Behalve dan nog de prachtige gele ogen waarmee hij ons aankeek. Kort, steeds tussen het pikken door, controleerde hij of wij onze plaats nog kenden. Die kenden wij, we hadden ons immers niet bewogen. Zo liet hij zich ongeveer anderhalve minuut, die er wel vijf leken, bewonderen. Mijn dag, week en misschien zelfs maand, konden niet meer stuk.
Les 2: niet te veel bewegen, anders vliegt de klant weg
En wat waren dan die lessen die deze ontmoeting mij bood? Les 1: degene met de meeste kennis doet lang niet altijd de waardevolste ontdekkingen. Zonder mijn zoontje was ik nietsvermoedend en straal langs deze mysterieuze schoonheid gewandeld. Je hebt dus iedereen nodig. Les 2: niet te veel bewegen, anders vliegt de klant weg. De klant lijkt namelijk wel wat op de schuwe specht. Elke push en elke schijn van opdringerigheid beloont hij door te vertrekken. Laat de klant dus rustig rondneuzen, want daarmee stijgen de kansen op een deal.
En zo leerde een zeldzame vogel mij op een frisse aprilochtend dat klanten zulke vreemde vogels nog niet zijn. Als je tenminste oog hebt voor de lessen die de natuur je kan leren.